12
edycji
brak opisu edycji
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 22: | Linia 22: | ||
* wojnie Austriacko-Węgierskiej | * wojnie Austriacko-Węgierskiej | ||
* wojnie Brytyjsko-Japońskiej | * wojnie Brytyjsko-Japońskiej | ||
* wojnie Brytyjsko-Amerykańskiej | * wojnie Brytyjsko-Amerykańskiej | ||
* wojnie Brytyjsko-Bizantyjskiej | * wojnie Brytyjsko-Bizantyjskiej | ||
* interwencji w Rzeczpospolitej | |||
* wojnie Brytyjsko-Brazylijskiej | |||
=== Relacje dyplomatyczne === | === Relacje dyplomatyczne === | ||
| Linia 39: | Linia 41: | ||
=== Wojna Brytyjsko-Japońska (Wojna Koalicji Antyjapońskiej) === | === Wojna Brytyjsko-Japońska (Wojna Koalicji Antyjapońskiej) === | ||
Do Koalicji Antyjapońskiej należały Imperium Brytyjskie, USA, Arstoczka, Rosja, Chiny, Francja, Nowa Hiszpania, Szwajcaria, Beneluks, Brazylia i Wenezuela. Celem koalicji była Japonia. Wojna podzielona jest na 3 dni, niedzielę drugiego weekendu wojennego, oraz cały trzeci weekend wojenny. Pierwszego dnia wojska Brytyjskie przeprowadziły ofensywę od północy Japonii, zajmując z łatwością wyspę Hokkaido i hutę Aomori. Wojska Imperium nacierały na większą część armii Japońskiej na północnej części wyspy Honsiu, a ofensywa na południe szła ciężko i powolnie, była okupiona dużymi stratami w zaopatrzeniu. W tym samym czasie wojska Amerykańskie przeprowadzały ofensywę na południu archipelagu, która szła powolnie ze względu na niską organizację armii Amerykańskiej. Obie te ofensywy dotarły pod koniec dnia pierwszego do około połowy archipelagu, pozostawiając jedynie środkową jego część pod kontrolą Japonii. Drugi dzień wojny (sobota, trzeci weekend wojenny) był kontynuacją natarcia wojsk Brytyjskich i Amerykańskich z obu stron, podczas którego obrona Japonii się zupełnie załamała, i miejsce spawnu znalazło się pod ''de facto'' kontrolą Imperium Brytyjskiego. Nie starczyło jednakże czasu na pełne zajęcie tego regionu, i dnia trzeciego wojny (niedziela, trzeci weekend wojenny) prowincje te zostały zupełnie zajęte przez siły Imperium i USA bez oporu ze strony Japońskiej. Sojusznicy jednak nie byli w stanie ustalić granic powojennych, i sukces w Japonii okazał się katalizatorem konfliktu na linii Imperium-USA. | Do Koalicji Antyjapońskiej należały Imperium Brytyjskie, USA, Arstoczka, Rosja, Chiny, Francja, Nowa Hiszpania, Szwajcaria, Beneluks, Brazylia i Wenezuela. Celem koalicji była Japonia. Wojna podzielona jest na 3 dni, niedzielę drugiego weekendu wojennego, oraz cały trzeci weekend wojenny. Pierwszego dnia wojska Brytyjskie przeprowadziły ofensywę od północy Japonii, zajmując z łatwością wyspę Hokkaido i hutę Aomori. Wojska Imperium nacierały na większą część armii Japońskiej na północnej części wyspy Honsiu, a ofensywa na południe szła ciężko i powolnie, była okupiona dużymi stratami w zaopatrzeniu. W tym samym czasie wojska Amerykańskie przeprowadzały ofensywę na południu archipelagu, która szła powolnie ze względu na niską organizację armii Amerykańskiej. Obie te ofensywy dotarły pod koniec dnia pierwszego do około połowy archipelagu, pozostawiając jedynie środkową jego część pod kontrolą Japonii. Drugi dzień wojny (sobota, trzeci weekend wojenny) był kontynuacją natarcia wojsk Brytyjskich i Amerykańskich z obu stron, podczas którego obrona Japonii się zupełnie załamała, i miejsce spawnu znalazło się pod ''de facto'' kontrolą Imperium Brytyjskiego. Nie starczyło jednakże czasu na pełne zajęcie tego regionu, i dnia trzeciego wojny (niedziela, trzeci weekend wojenny) prowincje te zostały zupełnie zajęte przez siły Imperium i USA bez oporu ze strony Japońskiej. Sojusznicy jednak nie byli w stanie ustalić granic powojennych, i sukces w Japonii okazał się katalizatorem konfliktu na linii Imperium-USA. | ||
=== Wojna Brytyjsko-Amerykańska i Brytyjsko-Bizantyjska === | |||
W czwartym tygodniu wojennym USA, Brazylia i Francja uderzyła na Anglię, próbując zdobyć Londyn. Inicjalny plan Koalicji zakładał samobójczy atak na północy Anglii, w kierunku ufortyfikowanych Brytyjskich pozycji obronnych, a następnie zmasowany atak na południu Anglii od strony Dover i Kornwalii. Atak na północy został z łatwością odparty, po czym rozpoczęły się długie i brutalne walki na południu Anglii. Dover było ostrzeliwane przez artylerię i czołgi z Caen we Francji, a siły Amerykańskie i Francuskie próbowały wylądować w Kornwalii, gdzie wywiązały się niezwykle zacięte walki. Kornwalia kilkakrotnie zmieniała ręce, ale pod koniec weekendu wojennego pozostała pod kontrolą Brytyjską. W Irlandii i Szkocji organizowane były dywersje strategiczne głównie przez siły Brazylijskie i Bizantyjskie, co poskutkowało większością Irlandii pod okupacją Bizantyjską w związku z tym że siły Brytyjskie były zajęte obroną w Anglii. W następnym tygodniu wojennym kontynuowane były próby lądowań w Kornwalii i dywersji strategicznych w Szkocji i Irlandii, z niepowodzeniem koalicjantów. Pomimo wielu prób lądowań żadne z nich nie było w stanie utrzymać się dłużej w Anglii niż kilka minut. W niedzielę wojska Brytyjskie przeprowadziły ofensywę we Francji od północy i od południa, doprowadzając do całkowitego załamania obrony francuskiej i kapitulacji. | |||